Από τα πρώτα χρόνια στη ζωή ενός παιδιού, ξεκινάει η διαδικασία αγωγής και καθοδήγησής του από τους γονείς, με στόχο την προσωπική του ανάπτυξη, εξέλιξη και την αρμονική ένταξη στο περιβάλλον του.

Από πολύ μικρή ηλικία το παιδί προσπαθεί να ανταποκριθεί στις επιθυμίες των γονιών του, πρέπει δηλαδή να μάθει και να εξελιχθεί με σκοπό τη βέλτιστη λειτουργικότητα και ποιότητα ζωής. Καταλαβαίνει ότι πρέπει να ανταποκριθεί σε αυτό που περιμένουν. Η επιτυχία είναι αυτό το «αντικείμενο» της ικανοποίησης που οφείλει να δώσει στους γονείς του.

Σύμφωνα με τον Erich Fromm «Ο κύριος σκοπός του ανθρώπου στη ζωή είναι να αφήσει ελεύθερο τον εαυτό του να γίνει αυτό που έχει τη δυνατότητα να είναι». Το βασικό ερώτημα που εγείρεται όμως είναι, ποιος είναι ο τρόπος που μπορεί να επιτευχθεί αυτή η ολόπλευρη ανάπτυξη της ατομικότητας.

Η φροντίδα του παιδιού από το γονιό δεν έγκειται μόνο στην κάλυψη των βιολογικών του αναγκών αλλά και των συναισθηματικών. Οι γονείς οφείλουν να αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους ως ολοκληρωμένα άτομα. Μέσα από την καθημερινή αλληλεπίδραση μαζί τους μπορούν να τα βοηθήσουν στην κατάκτηση της ωριμότητας και στην καλλιέργεια της αυτοεκτίμησης, με τελικό στόχο την ευτυχισμένη και επιτυχημένη ζωή.

Οι γονείς έρχονται αντιμέτωποι με όλες αυτές τις εσωτερικές συγκρούσεις και συχνά αναρωτιούνται αν μπορούν να γίνουν οι «τέλειοι» γονείς. Ίσως ο «τέλειος» γονιός είναι ο εν δυνάμει γονιός, διότι όταν έρθουν τα παιδιά το σύστημα της οικογένειας αλλάζει. Η ευθύνη για την ανατροφή και τη διάπλαση μιας ολοκληρωμένης και ευτυχισμένης προσωπικότητας είναι ένα από τα πιο δύσκολα έργα στη ζωή. Κανένας άνθρωπος δεν γεννήθηκε έτοιμος για να γίνει γονιός. Εδώ λοιπόν γεννιέται το καίριο ερώτημα «Ποιος θα μπορούσε να κατευθύνει και να συμβουλέψει τους γονείς σε αυτό το θαυμάσιο αλλά παράλληλα δύσκολο έργο;».